Ruim twintig maanden zat de wegens financiële malversaties veroordeelde Jean Pierre van Rossem in de gevangenis - eerst in Vorst (Brussel), later in Brugge. Al die tijd hield hij voor het Vlaamse weekblad Humo een dagboek bij, een werk dat soms tijdelijk werd overgenomen door zijn zoon wanneer hijzelf door problemen met zijn handen niet tot schrijven in staat was. Die teksten zijn gebundeld in dit boek. Het is vooral een uiterst cynische aanklacht tegen het Belgische gevangenisregime geworden. Op de hem bekende niets en niemand ontziende wijze beschrijft Van Rossem zijn cel, zijn medegevangenen, de bewakers, de gevangenisdirectie en de politiek verantwoordelijken. Hij schopt, scheldt en foetert op alles wat in zijn ogen niet deugt (en dat is heel veel) en schrijft ondertussen liefdevol over zijn vrouw en zijn zoons. Het is een goed geschreven, schrikbarend en onthutsend kijkje achter de muren van de Belgische gevangenissen. Hoewel de tegen zijn wil participerende observant soms wat lijkt door te draven (je zou voor minder!) en soms wat erg op zijn onschuld hamert, verdienen zijn fulminaties serieuze aandacht - al zullen velen in België daar moeite mee hebben (gehad).
Softcover, 312pp., in redelijke staat (rug scheef gelezen, omslag met kreukjes, verder in goede staat.). ISBN: 9789056172565.
0x0cm
312 pp.
Van Halewyck 1999 Leuven
